Met de discobus naar ' the Venice of the east'

Hallo allemaal,

Ik ben inmiddels alweer 3 dagen in Banjarmasan, tot nu toe de enige stad waar echt iets te doen is op Kalimantan!

Mijn 3 dagen in Balikpapan waren erg rustig, en ik heb voornamelijk heel veel geslapen, want ik was compleet gesloopt na mijn 10 dagen in Kutai NP. Verder heb ik mezelf getrakteerd op een lunch bij Bondy's, een restaurant gericht op de plaatselijke oliemagnaten en de paar toeristen die hier komen. Vanwege hun doelgroep bestaat het menu grotendeels uit westerse gerechten en veel veredelde uitvoeringen van hamburgers en hotdogs. Ik heb hier uiteraard met veel genoegen gebruik van gemaakt en heb voor het eerst in 3 weken weer eens iets anders dat rijst gegeten: frietjes met kipsate! En toe een lekkere grope ijscoupe. Leuk voor een keer, maar de kwaliteit van het eten was niet super en de bediening was werkelijk verschrikkelijk chagerijnig en slecht, en wilde achteraf geen genoegen nemen met mijn fooi, omdat hij meer wilde hebben. Leuk voor een keer, maar volgende keer toch weer lekker Indonesisch eten in Balikpapan.

Op 26 februari ben ik vanuit Balikpapan met de bus naar Banjarmasin gegaan, een rit waarvoor 10 uur staat, maar door de nodige stops onderweg en het feit dat de bus al een uur te laat vertrok, duurde het uiteindelijk 14 uur voordat we aankwamen in Banjarmasin. De busreis was geen heel groot succes. Ik had expres voor de bus met airco gekozen (1 euro duurder dan de bus zonder), en tot een uur of 9 's avonds was ik blij met mijn keuze. Maar toen het nacht werd en steeds kouder, werd de airco meer een last dan een voordeel. Indonesiers pronken graag met wat ze hebben, en als ze dus een airco hebben in de bus, gebruiken ze 'm! Ik had eindelijk weer het gevoel dat ik in Nederland was, voor het eerst in 3 weken, en het beviel me helemaal niet!

Nadat we met de bus een tijdje op een ferry hadden doorgebracht, om een baai over te steken, zijn we langs de weg gestopt voor avond eten. Dat zit hier standaard bij je busticket inbegrepen, prima! Een bakje Soto Ayam (een soort soepje met rijst, kip, ketjap, allerlei groente, en alles wat er op dat moment voor handen is) en een kopje thee moesten mijn maag voldoening geven voor de 10 uren die volgden.

Ik was van plan om een dutje te gaan doen, maar dat werd mij jammer genoeg onmogelijk gemaakt. De stoelen hier zijn namelijk niet aangepast aan de relatief grote westerlingen, dus je hebt praktisch geen hoofdsteun, wat leidt tot een hoop nekpijn en pijn in je rug. Daarnaast werd om een uur of negen de muziek keihard aangezet, en de bus bleek zelfs over twee vooroorlogse discolichten te beschikken! De mix van foute Indonesische dance- en housemuziek vulde de bus, en de discolichten, die probeerden mee te knipperen op de bas van de muziek, konden het tempo van de muziek niet bijhouden, wat leidde tot een soort aritmische mix van licht en muziek, die bij mij toch voor de nodige hilariteit zorgde.

De Indonesiers vonden het geweldig, en er werd zowaar gedanst in de gangpaden! Maar het werd later en later, en langzamerhand begon deze gelegenheids-dansvloer leeg te stromen. Toch leek het de bestuurder niet te deren, en de muziek bleef lekker hard staan, tot ergernis van de mensen die net nog zo vrolijk stonden te dansen! Dit ging de hele naht zo door, en ik vond het werkelijk een wonder dat sommige mensen het voor elkaar kregen om in deze herrie in slaap te vallen! Mij lukte het in ieder geval niet, dus ik heb 13 uur voor me uit zitten staren.

Uiteindelijk kwam ik dodelijk vermoeid in Banjarmasin aan om een uur of 10 's ochtends, en ik ben meteen opzoek gegaan naar een hotel. Gelukkig was het meteen raak! En tot nu toe is het verreweg het goedkoopste hotel wat ik heb gezien (omgerekend 9 euro per nacht). Ik heb dan wel een kleine kamer, en geen ramen, maar wel een heerlijk bed, een eigen badkamer met douche(!), en een ventilator!

Na een beetje geslapen te hebben in de ochten en middag, ben ik 's middags even de stad ingegaan samen met mijn gids. Hij vloog me meteen aan toen ik aankwam in het hotel. Een hele aardige man, die in vergelijking tot de travel agencies hele normale prijzen vraagt voor zijn tours. Bovendien spreekt hij goed Engels, echt een wonder!

De volgende dag ben ik vroeg opgestaan (uur of 4) om de Pasar Kuin te bekijken, een drijvende markt waar mensen vooral groente en fruit verkopen vanaf hun bootjes. Ik heb een lekker trosje banaantjes gekocht en samen met mijn gids en bootbestuurder ontbeten bij een sampan, een bootcafe. Hier heb ik kennis gemaakt met de plaatselijke specialiteiten van Banjarmasin: nasi kuning ayam (saffraanrijst met kip) en een soort oliebollen gevuld met cocossuiker. Erg lekker en leuk!

's Middags heb ik een canal trip gedaan, met dezelfde gids en boot. Mensen leven hier nog grotendeels langs de rivier, en aangezien de meeste huizen zelf gemaakt zijn en niet zijn aangesloten op het waternet, doen de mensen alles in de rivier: baden, kleren wassen, afwas, maar ook hun behoeften! Je kunt je dus wel voorstellen dat de rivieren hier niet heel schoon zijn, en daar komt nog bovenop dat er erg veel plastic in de rivier drijft (dit zorgt er ook voor dat je met je bootje vaak moet stoppen om plastic tussen de motorschroef vandaan te pulken) en dat er in de bovenstroom mijnactiviteiten zijn, die zorgen voor veel chemische troep in het water. ONdanks de vieze rivieren is het wel heel bijzonder om deze leefstijl nog te zien, want bijna nergens komt het meer zo sterk voor als in Banjarmasin. Het is echt iets typerends voor de cultuur van Banjarmasin.

Je zou misschien denken dat mensen het niet erg leuk vinden, zo'n westerling in hun badkamer, maar de meeste mensen vinden het juist heel erg leuk! Ik voelde me net de koningin, alleen maar zwaaien en zwaaien en zwaaien. Onderweg word je vriendelijk begroet door kinderen die in het water zwemmen en soms zelfs je boot beklimmen, tot ongenoegen van de bootbestuurder. Ze willen allemaal een high-five terwijl ze zwemmen, en het is een zware opgave voor de bootbestuurder om tussen de kinderlichaampjes in de rivier door te zigzaggen en niemand te verwonden. Wonder boven wonder liep het goed af (ik heb echt een paar keer m'n adem ingehouden).Ze vinden je natuurlijk vooral interessant omdat ik westerling ben, en ik had dan ook meer het gevoel dat ik een atractie was, dan dat ik een atractie aan het bekijken was.

Vlak buiten de stad kwamen we met het bootje in een niet-bevolkt gebied, met prachtige natuur. Langs de kant van de rivier zijn wat rijstplantages, en erg veel palbomen. Ook heb ik een aantal (zee)arenden zien vliegen, die opzoek waren naar vis. Al met al een zeer geslaagde trip dus!

Banjarmasin is tot nu toe de leukste stad die ik heb gezien op Kalimantan. Het is wat minder druk dan Balikpapan en een stuk schoner dan Samarinda. De mensen zijn hier wel minder gewend aan toeristen en soms is het best vervelend om telkens een praatje met iedereen te moeten maken, terwijl je gewoon even een flesje drinken wilt kopen. Maarja, het is goed voor m'n Indonesisch, dus dat is mooi meegenomen!

Minder was het feit dat ik gistermiddag een jonge makaak (zal maximaal 2 weken oud geweest zijn), een python en 2 jonge wilde katten aantrof op de plaatselijke markt. Ik heb geprobeerd om het aan te geven bij de laatselijke 'dierenbescherming', maar die vonden mijn verhaal om een of andere reden erg grappig en lachwekkend en de vertegenwoordiger vertelde mij vervolgens met een vrede glimlach op het gezicht 'dat ze daar geen tijd in gingen steken, want dan zouden ze bezig blijven!'. Het zou toch wat zijn, als je naar de kapper gaat om je haar te laten knippen en dat hij dan zegt: 'Haar knippen? Nee, dat doe ik niet! Dan blijf ik bezig!'. Helaas heb ik dus niks voor deze arme beestjes kunnen betekenen en ik hoop dat de verkoper flink in z'n hand wordt gebeten als hij weer voor de grap een van de wilde katten aanraakt of de kleine makaak pest. Zulke mensen horen niet thuis op de aarde.

Morgenochtend vertrek ik uit Banjarmasin. Om half 10.50 plaatselijke tijd (03.50 nl tijd) vlieg ik naar Pangkalan Bun, de 'gate' voor mijn volgende bestemming: Tanjung Puting, een groot rehabilitatiegebied voor Orang Utans. Ik land om 10.30 plaatselijke tijd (er is een uur tijdsverschil met Bandjarmasin) en vlieg met een klein vliegtuigje van een plaatselijke maatschappij. Spannend!

Na mijn trip in Tanjung Puting zal ik weer van me laten horen! Ik hoop tegen die tijd erg veel orang utans gespot te hebben, en veel verhalen te hebben om jullie te vertellen!

Groetjes,
Tom