Banjarmasin, Balikpapan en afscheid
Door: tomroth
Blijf op de hoogte en volg Tom
12 Maart 2012 | Indonesië, Balikpapan
Hallo allemaal,
Vandaag is mijn laatste dagje op Kalimantan, en dan is het tijd om naar het volgende eiland te vertrekken. Dan vertrek ik namelijk voor 3 weekjes naar Bali. Ik zal jullie nog even vertellen over mijn laatste daagjes in Banjarmasin en Balikpapan.
Nadat ik 6 maart weer teruggekeerd was in Banjarmasin, heb ik nog twee dagtochtjes gemaakt met mijn gids en goede vriend Akhmad. Op 7 maart ben ik naar Martapura en Cempaka geweest, twee dorpjes ten noorden van Banjarmasin, die bekend staan om hun diamantmarkt en -mijn. 's Ochtends vroeg zijn we eerst naar de duurste diamantwinkel van de omgeving geweest, waar ze ook een diamantslijperij hebben. Hier heb ik een kijkje genomen bij de slijpmachines, ongelofelijk moeilijk werk. Meestal kost het wel een dag om een kleine diamant te slijpen. Een paar jaar geleden hebben ze hier een geslepen diamant met een waarde van meer dan $1 miljoen verkocht en in de jaren '60 is in dit gebied de op-een-na-grootste diamant ooit gevonden.
Na het bezoek aan de slijperij zijn we naar Cempaka gegaan, waar zich de diamantmijn bevindt. Werknemers staan hier tot aan hun nek in het water om naar diamanten te zoeken en het werk is dan ook zeer gevaarlijk. Vooral als het regent, is er een grote kans op modderstromen in de diepe kuilen, die af en toe leiden tot de dood van mijnwerkers. Uit de diepe kuilen pompen ze grote hoeveelheden zand en water naar boven. Vervolgens wordt een groot deel van het water afgevoerd en loopt het zand met een restje water naar een klein 'bad', dat dus vol zit met kleine steentjes, die wel eens diamanten zouden kunnen zijn. De werknemers scheppen dan grote bakken met steentjes uit het bad en zoeken vervolgens naar diamanten tussen de omhooggehaalde steentjes: ongelofelijk moeilijk werk, en vaak ook onsuccesvol.
Hierna zijn we naar de grote diamantmarkt in Martapura geweest. Het stikt hier werkelijk van de sieraadwinkels en je wordt van alle kanten besprongen door verkopers, die beweren dat ze ringen met echte diamanten verkopen, voor een prijs van omgerekend 40 euro. Gelukkig had mijn gids al wat ervaring met deze trip, en had een diamant-tester. Een meter die door middel van de terugkaatsing van straling kan bepalen of je met een echte diamant te maken hebt. De diamantbuisness is een redelijk smerige buisness met veel oplichteri en corruptie, dus je moet wel de juiste plekjes weten. Gelukkig komt Akhmad al jaren in Martapura, en weet dus ook precies welke winkels leuk zijn om rond te kijken, en welke niet. Al met al een zeer geslaagde trip, en weer eens wat anders dan een bos of orang utans!
De dag erna zijn we naar Pulau Kembang gevaren, een eiland vlakbij de zee, dat bekend staat om z'n neusapen. Het is een flink eind met de boot (3 uur heen en terug) en de tocht werd ons al helemaal moeilijk gemaakt door de stortregen die ons boven de rivier overviel. Maar uiteindelijk heb ik toch nog een flink aantal neusapen kunnen zien, echt geweldige dieren. Ik had ze ook al in Tanjung Puting gezien, maar nu van een stuk dichterbij en ook nog veel meer! Helaas was de batterij van m'n camera leeg en zijn ze redelijk bewegelijk, dus ik heb geen foto's van ze. Maar als je wilt zien welke aap ik bedoel, kijk dan even tussen mijn Tanjung Puting-foto's (je herkent ze meteen).
De laatste dag heb ik rustig aan gedaan. Een beetje uitgeslapen en gepraat met mijn gids en zijn twee vrienden. 's Avonds heb ik ze te eten uitgenodigd en heb ik kennis gemaakt met de plaatselijke specialiteit: nasi kuning ayam (saffraanrijst met kip). Echt een aanrader, waar ik zeker even een recept van op ga zoeken als ik weer terug ben in Nederland.
Gister ben ik na een 16 uur lange busreis weer teruggekomen in Balikpapan, waar niet zo veel te beleven valt. Gister was het hier weer als vanouds warm (rond de 40 graden), dus heb me een groot deel van de dag opgesloten in Balikpapan Plaza, de enige plek met airco, en ook de enige plek met een Starbucks (waar je ijscappuccino kan krijgen!). Ook ben ik gisteravond even bij het strand wezen kijken (erg smerig) met twee jongens die ik heb ontmoet tijdens mijn allereerste dag in Balikpapan, meer dan een maand terug. Het is leuk om te merken hoe veel makkelijker het communiceren nu gaat dan toen ik ze voor het eerst ontmoette. Ik kan bijna alles begrijpen wat zij zeggen, en kan inmiddels ook volwaardige antwoorden geven!
Inmiddels is mijn laatste dag aangebroken, en het is koud! Slechts een graad of 25 denk ik. Ik heb bijna de neiging om een vest aan te doen.
Morgenochtend vlieg ik naar Bali, om nog even 3 weekjes aan het strand te liggen, te zwemmen, te zonnen, te lezen, een lekker vruchtensapje te drinken en hopelijk ook weer eens een koud bierte te kunnen scoren. Dat is namelijk praktisch onmogelijk op Kalimantan (behalve als je naar de bar van het Novotel gaat, maar ik hoef niet uit te leggen waarom dat geen optie is denk ik).
Ik heb hier 5 geweldige weken gehad, heb ongelofelijk veel mensen ontmoet en heb ook ongelofelijk veel geleerd en gezien. Hoewel Kalimantan misschien niet het best toegankelijke eiland is van Indonesie, en hoewel het erg moeilijk is om te communiceren met de bevolking als je geen Indonesisch spreekt, heb ik toch wel de charme van Kalimantan ontdekt denk ik. De charme van het slapen op een bootje in de rimbu, van het observeren van een orang utan, 14 uur per dag, maar ook de steden. Want hoewel de steden vuil en druk zijn, zijn de mensen echt geweldig, en wij in Nederland zouden nog veel kunnen leren van de gastvriendelijkheid van de Indonesiers. Hoewel de kloof tussen arm en rijk misschien groot is, is op straat iedereen gelijk. Iedereen eet in dezelfde warung, iedereen maakt een praatje met iedereen, of je nou in een slop woont, of voor een oliecompany werkt.
Misschien zal mijn bezoek aan Kutai NP me nog wel het meest bijblijven, een unieke ervaring die niet voor vele is weggelegd. Die ervaring heeft mij doen inzien wat 'onderzoek doen' nou eigenlijk echt inhoudt, en heeft me laten zien dat een onderzoeker niks kan presteren zonder een goed team, een gemotiveerd team, ookal hebben ze geen opleiding.
Er zijn nog zo veel meer dingen die ik had willen zien op Kalimantan, maar het eiland is simpelweg te groot. Des te meer reden om hier in de toekomst weer terug te keren en opnieuw te genieten van de mensen en de prachtige natuur. Nu gaan we op naar het volgende eiland: pulau Bali!
Hieronder nog even links naar l mijn fotoalbums
Balikpapan: https://picasaweb.google.com/118329567883759252422/Balikpapan?authkey=Gv1sRgCL2ptc2w07eiSg
Samarinda & Bontang: https://picasaweb.google.com/118329567883759252422/SamarindaBontang?authkey=Gv1sRgCI3di43ri6qXoQE
Kutai NP: https://picasaweb.google.com/118329567883759252422/KutaiNP?authkey=Gv1sRgCO-xmLiTmIrZMg
Banjarmasin: https://picasaweb.google.com/118329567883759252422/Banjarmasin?authkey=Gv1sRgCJPxxerKgfaDzwE
Martapura: https://picasaweb.google.com/118329567883759252422/MartapuraEyeOfTheDiamond?authkey=Gv1sRgCKLv2vKM8JDqkAE
Tanjung Puting: https://picasaweb.google.com/118329567883759252422/TanjngPuting?authkey=Gv1sRgCK7MgrjjrL6m1gE
Vandaag is mijn laatste dagje op Kalimantan, en dan is het tijd om naar het volgende eiland te vertrekken. Dan vertrek ik namelijk voor 3 weekjes naar Bali. Ik zal jullie nog even vertellen over mijn laatste daagjes in Banjarmasin en Balikpapan.
Nadat ik 6 maart weer teruggekeerd was in Banjarmasin, heb ik nog twee dagtochtjes gemaakt met mijn gids en goede vriend Akhmad. Op 7 maart ben ik naar Martapura en Cempaka geweest, twee dorpjes ten noorden van Banjarmasin, die bekend staan om hun diamantmarkt en -mijn. 's Ochtends vroeg zijn we eerst naar de duurste diamantwinkel van de omgeving geweest, waar ze ook een diamantslijperij hebben. Hier heb ik een kijkje genomen bij de slijpmachines, ongelofelijk moeilijk werk. Meestal kost het wel een dag om een kleine diamant te slijpen. Een paar jaar geleden hebben ze hier een geslepen diamant met een waarde van meer dan $1 miljoen verkocht en in de jaren '60 is in dit gebied de op-een-na-grootste diamant ooit gevonden.
Na het bezoek aan de slijperij zijn we naar Cempaka gegaan, waar zich de diamantmijn bevindt. Werknemers staan hier tot aan hun nek in het water om naar diamanten te zoeken en het werk is dan ook zeer gevaarlijk. Vooral als het regent, is er een grote kans op modderstromen in de diepe kuilen, die af en toe leiden tot de dood van mijnwerkers. Uit de diepe kuilen pompen ze grote hoeveelheden zand en water naar boven. Vervolgens wordt een groot deel van het water afgevoerd en loopt het zand met een restje water naar een klein 'bad', dat dus vol zit met kleine steentjes, die wel eens diamanten zouden kunnen zijn. De werknemers scheppen dan grote bakken met steentjes uit het bad en zoeken vervolgens naar diamanten tussen de omhooggehaalde steentjes: ongelofelijk moeilijk werk, en vaak ook onsuccesvol.
Hierna zijn we naar de grote diamantmarkt in Martapura geweest. Het stikt hier werkelijk van de sieraadwinkels en je wordt van alle kanten besprongen door verkopers, die beweren dat ze ringen met echte diamanten verkopen, voor een prijs van omgerekend 40 euro. Gelukkig had mijn gids al wat ervaring met deze trip, en had een diamant-tester. Een meter die door middel van de terugkaatsing van straling kan bepalen of je met een echte diamant te maken hebt. De diamantbuisness is een redelijk smerige buisness met veel oplichteri en corruptie, dus je moet wel de juiste plekjes weten. Gelukkig komt Akhmad al jaren in Martapura, en weet dus ook precies welke winkels leuk zijn om rond te kijken, en welke niet. Al met al een zeer geslaagde trip, en weer eens wat anders dan een bos of orang utans!
De dag erna zijn we naar Pulau Kembang gevaren, een eiland vlakbij de zee, dat bekend staat om z'n neusapen. Het is een flink eind met de boot (3 uur heen en terug) en de tocht werd ons al helemaal moeilijk gemaakt door de stortregen die ons boven de rivier overviel. Maar uiteindelijk heb ik toch nog een flink aantal neusapen kunnen zien, echt geweldige dieren. Ik had ze ook al in Tanjung Puting gezien, maar nu van een stuk dichterbij en ook nog veel meer! Helaas was de batterij van m'n camera leeg en zijn ze redelijk bewegelijk, dus ik heb geen foto's van ze. Maar als je wilt zien welke aap ik bedoel, kijk dan even tussen mijn Tanjung Puting-foto's (je herkent ze meteen).
De laatste dag heb ik rustig aan gedaan. Een beetje uitgeslapen en gepraat met mijn gids en zijn twee vrienden. 's Avonds heb ik ze te eten uitgenodigd en heb ik kennis gemaakt met de plaatselijke specialiteit: nasi kuning ayam (saffraanrijst met kip). Echt een aanrader, waar ik zeker even een recept van op ga zoeken als ik weer terug ben in Nederland.
Gister ben ik na een 16 uur lange busreis weer teruggekomen in Balikpapan, waar niet zo veel te beleven valt. Gister was het hier weer als vanouds warm (rond de 40 graden), dus heb me een groot deel van de dag opgesloten in Balikpapan Plaza, de enige plek met airco, en ook de enige plek met een Starbucks (waar je ijscappuccino kan krijgen!). Ook ben ik gisteravond even bij het strand wezen kijken (erg smerig) met twee jongens die ik heb ontmoet tijdens mijn allereerste dag in Balikpapan, meer dan een maand terug. Het is leuk om te merken hoe veel makkelijker het communiceren nu gaat dan toen ik ze voor het eerst ontmoette. Ik kan bijna alles begrijpen wat zij zeggen, en kan inmiddels ook volwaardige antwoorden geven!
Inmiddels is mijn laatste dag aangebroken, en het is koud! Slechts een graad of 25 denk ik. Ik heb bijna de neiging om een vest aan te doen.
Morgenochtend vlieg ik naar Bali, om nog even 3 weekjes aan het strand te liggen, te zwemmen, te zonnen, te lezen, een lekker vruchtensapje te drinken en hopelijk ook weer eens een koud bierte te kunnen scoren. Dat is namelijk praktisch onmogelijk op Kalimantan (behalve als je naar de bar van het Novotel gaat, maar ik hoef niet uit te leggen waarom dat geen optie is denk ik).
Ik heb hier 5 geweldige weken gehad, heb ongelofelijk veel mensen ontmoet en heb ook ongelofelijk veel geleerd en gezien. Hoewel Kalimantan misschien niet het best toegankelijke eiland is van Indonesie, en hoewel het erg moeilijk is om te communiceren met de bevolking als je geen Indonesisch spreekt, heb ik toch wel de charme van Kalimantan ontdekt denk ik. De charme van het slapen op een bootje in de rimbu, van het observeren van een orang utan, 14 uur per dag, maar ook de steden. Want hoewel de steden vuil en druk zijn, zijn de mensen echt geweldig, en wij in Nederland zouden nog veel kunnen leren van de gastvriendelijkheid van de Indonesiers. Hoewel de kloof tussen arm en rijk misschien groot is, is op straat iedereen gelijk. Iedereen eet in dezelfde warung, iedereen maakt een praatje met iedereen, of je nou in een slop woont, of voor een oliecompany werkt.
Misschien zal mijn bezoek aan Kutai NP me nog wel het meest bijblijven, een unieke ervaring die niet voor vele is weggelegd. Die ervaring heeft mij doen inzien wat 'onderzoek doen' nou eigenlijk echt inhoudt, en heeft me laten zien dat een onderzoeker niks kan presteren zonder een goed team, een gemotiveerd team, ookal hebben ze geen opleiding.
Er zijn nog zo veel meer dingen die ik had willen zien op Kalimantan, maar het eiland is simpelweg te groot. Des te meer reden om hier in de toekomst weer terug te keren en opnieuw te genieten van de mensen en de prachtige natuur. Nu gaan we op naar het volgende eiland: pulau Bali!
Hieronder nog even links naar l mijn fotoalbums
Balikpapan: https://picasaweb.google.com/118329567883759252422/Balikpapan?authkey=Gv1sRgCL2ptc2w07eiSg
Samarinda & Bontang: https://picasaweb.google.com/118329567883759252422/SamarindaBontang?authkey=Gv1sRgCI3di43ri6qXoQE
Kutai NP: https://picasaweb.google.com/118329567883759252422/KutaiNP?authkey=Gv1sRgCO-xmLiTmIrZMg
Banjarmasin: https://picasaweb.google.com/118329567883759252422/Banjarmasin?authkey=Gv1sRgCJPxxerKgfaDzwE
Martapura: https://picasaweb.google.com/118329567883759252422/MartapuraEyeOfTheDiamond?authkey=Gv1sRgCKLv2vKM8JDqkAE
Tanjung Puting: https://picasaweb.google.com/118329567883759252422/TanjngPuting?authkey=Gv1sRgCK7MgrjjrL6m1gE
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
