Iets meer over Balikpapan en Samarinda

Hallo allemaal,

Ik ben inmiddels aangekomen in Samarinda, een waar godswonder! De reis was niet gemakkelijk, maar daar kom ik zo op terug.

Ik zal eerst nog even wat meer over Balikpapan en mijn laatste dag in Balikpapan vertellen, aangezien ik de vorige keer niet zo veel over de stad heb verteld. Ik zal proberen jullie een beetje een indruk te geven van de grote tegenstellingen binnen Balikpapan (groter vind je ze niet).

Het eerste wat je ziet als je de stad binnenrijdt is het enorme Novotel: een ongelofelijk duur hotel met zwembaden, tennisbanen, fitnesszalen, vergaderzalen, shopping malls etc. Je kan het zo gek niet bedenken of het is te vinden in het Novotel. Ik sprak gister een man (een van de weinigen mensen tot nu toe die goed Engels sprak) en hij vertelde me dat vroeger allemaal krottenwoningen stonden op de plek waar nu het Novotel staat. De overheid heeft deze woningen met grote bulldozers weggeslagen om zo plek voor het Novotel te maken, dat essentieel is voor de plaatselijke olie-industrie. Het stik in Balikpapan namelijk van de olie en ook van de Chinese delegaties, die die olie willen hebben en veelal in het Novotel verblijven voor 'slechts' $150 USD per nacht.

Verder heeft de stad een heel modern winkelcentrum met onder andere een Starbucks en een 24 uurs-McDonalds. En op loopafstand hiervan zijn een Pizzahut en een KFC te vinden. Ietsje verder uit de buurt zijn er nog 3 KFC's te vinden. Het is dus een gezellige westerse snackboulevard hier, hoewel ik toch gekozen heb voor de plaatselijke ' Ikan Bakar', waar je heerlijke geroosterde visjes met allerlei bijgerechten kunt eten. Het valt op hoe weinig jonge klanten zo'n tent heeft, terwijl de rijen bij de McDonalds tot buiten de deur staan.

Het is ook wel duidelijk dat ze hier niet gewend zijn aan toeristen. Iedereen wil met me op de foto, wat opzich wel leuk is. Ze vinden het al helemaal mooi als ik dan ook nog een beetje Indonesisch kan spreken en beginnen vervolgens hele gesprekken in het Indonesisch te voeren met me waar ik geen woord van snap. De eerste vraag die mij gesteld wordt is meestal wat ik van de Indonesische meisjes vind, en als ik dan vertel dat ik al een vriendin in Nederland hebt, vormt zich snel een kring om mij heen en moet ik zo snel mogelijk een foto van Tessa laten zien (ja lief, je bent hier een ware beroemdheid inmiddels).

Vanochetnd vroeg ben ik met de bus vanuit Balikpapan naar Samarinda vertrokken en geloof me, het was een hele beleving. De kosten voor de rit zijn absurd laag (21000 rp). Vergelijk het maar met een rit van Den Helder naar Den Bosch voor 2 euro (en deze bussen rijden wel, in tegenstelling tot onze geliefde NS!). Eerst leek het erop alsof de bus leeg zou blijven. Er zaten slechts vier mensen in, maar al snel kwam ik erachter dat de chauffeur de nodige dealtjes had gemaakt om onderweg ook nog te stoppen, en voor ik het wist was de bus volgeladen.

Ik zal niet al te uitgebreid ingaan op het rijgedrag van de chauffeur, want ik zou er een encyclopedie mee kunnen vullen. Ik kan je wel vertellen, met de inhaalmanoeuvres die ik heb gezien, kan ' Blik op de Weg' een heel seizoen vullen! Maar ik heb het overleefd en de bus ook, hoewel de motor een geluid maakte dat leek te zeggen: 'pas op, ik ga uit elkaar springen in een heleboel kleine stukjes' .

Het leukste van de busrit was nog wel de man met de valse gitaar die niet kon zingen, maar iedereen in de bus wel vermaakte. Het is een hele kunst om met 130 km/u, staand in een bus die door de bocht vliegt, te zingen en gitaar te spelen. Toen de man geld op kwam halen en ik in mijn gebrekkige Indonesisch zei dat ik ook gitaar speel, moest ik natuurlijk ook iets laten horen, tot groot genoegen van de Indonesiers. Mijn uitvoering van Oasis' Wonderwall viel goed en misschien moet ik toch gaan overwegen om hier een CD uit te brengen.

Oja, speciaal voor papa en mama: ik kwam weer langs de beruchte Km 18 (kwam ik ook langs opweg naar het educatiecentrum), die van mij de toepasslijke naam ' Tilo doerian' heeft gekregen (kilometer van de doerian). Voor degenen die nog nooit van doerian gehoord hebben: doerian is een stekelvrucht met wit vruchtvlees die ongelofelijk stinkt. In veel hotels en in vliegtuigen is het zelfs verboden om doerian mee te nemen. Lang deze kilometer staan alleen maar kraampjes met doerian, voor een ware spotprijs van 6000 rp. Die heb je niet op Bali he papa en mama! Dus als jullie ooit in de buurt zijn: eat your heart out!

Inmiddels ben ik in Samarinda en dat is geen leuke stad. Mensen zijn minder vriendelijk en spreken nog minder Engels dan in Balikpapan. Het verkeer is ook een grote chaos, nog erger dan in Balikpapan. Ik hoop hier dan ook morgen of overmorgen weg te kunnen, richting het eerste natuurpark, maar dat hangt een beetje af van mijn permission die nu in behandeling is.

Waarschijnlijk zal ik pas na mijn bezoek aan het Kutai National Park weer iets laten horen, dus dat kan nog wel een weekje of meer duren.

Veel plezier met de kou en met het ijs daar!

Groetjes,
Tom